Odnalezienie tego tajemniczego kanionu zajęło nam trochę czasu.
Piszę "tajemniczego" gdyż nie wszyscy o nim wiedzą. Ukryty wśród pól, położony na prywatnej ziemi, dość długo stawał się "niewidzialny" dla turystów. Nam się w końcu udało, choć nie było łatwo, gdyż dostanie się latem do tego miejsca to prawdziwe wyznanie.
Ale może od początku...

Dwa lata temu zobaczyłem w internecie jedno ze zdjęć, które mnie zainspirowało i zachwyciło zarazem.
Co ciekawe, autor zdjęcia podawał, że miejsce te znajduje w Irlandii !!!...

Zacząłem poszukiwania: przeszukiwałem każdą możliwą stronę, jednakże w owym czasie w internecie istniały tylko dwa zdjęcia tego kanionu, bez dokładnych namiarów.
Choć udało mi się kanion namierzyć,  miałem pewność tylko w 50%, że to te miejsce.
Nie zastanawiając się długo, wybraliśmy się tam, ale na miejscu okazało się, że Kanion ten znajduje się na ziemi prywatnej i nie miałem odwagi na ten teren wejść.

W trakcie poszukiwań nawet zbliżenie w Google Map nie wiele mi pomogło...

Jednakże w tym roku, przejeżdżając tuż przy domniemanym miejscu, postanowiliśmy dokładnie sprawdzić nasze przypuszczenia, tym bardziej, że na stronach internetowych pojawiło się więcej zdjęć, a tym samym potwierdziło się, że można tam wejść.
Akurat w momencie, gdy zostawiliśmy samochód, pojawiła się właścicielka ziemi i udzieliła nam pozwolenia  wejścia na jej teren. Był to dobry znak, gdyż nie dziwiła się, że jakiś "Kanion" istnieje...

 Po przejściu kawałka polnej drogi, przeskoczyliśmy przez płot z drutu kolczastego.
Tym samym zagłębiliśmy się w gąszcz krzewów. Drużka, która była ledwo widoczna, pokazywała nam kierunek - przynajmniej taką mieliśmy nadzieję...

Nigdy nie przechodziliśmy tak krótki odcinek drogi, przez tak długi okres czasu...

Muchy, muszki, konary przez które musieliśmy skakać, ślizgając się na błocie, kolce jeżyn i pokrzywy... 

To wszystko razem powodowało, że trzy razy wątpiliśmy, czy to jest te miejsce.
Chcieliśmy nawet wracać...
W kryzysowej sytuacji, gdy już głośno rozmawialiśmy o powrocie, zauważyłem w błocie ślady butów.
To przekonało nas aby jeszcze trochę, podejść do przodu.

I tak po 45 minutach zaczęliśmy widzieć jak gąszcz krzaków i drzew się przerzedza a boki naszej ścieżki zaczęły wypełniać skalne ścianki.
Z każdym naszym krokiem, wysokość kanionu powiększała się, a my coraz bardziej byliśmy oczarowani tym miejscem. 

Było tutaj jak w dżungli: duszno, parno i jakoś tak nieziemsko.
 Miejsce było magiczne i zostawione samo sobie, żadnej ingerencji człowieka, żadnych śmieci.
Zero wiatru, sama cisza oraz śpiew ptaków, które tak obco w tym miejscu brzmiały. W jakiś sposób poczuliśmy się tak samo, jak główny bohater w filmie "Avatar", gdy zobaczył las nocą...
Paprocie, zwiędłe liście i mech. Powietrzu czuć było wilgoć, słońce prześwitywało tylko w niektórych miejscach.
Trzymaliśmy się bliżej ścian, gdyż środkiem, ze względu na błoto nie mogliśmy normalnie przejść.
Na zdjęciu poniżej widać jak wysoki jest kanion.
Niestety, rozrastająca się roślinność, powoli wygrywa  i kto wie, może za lat 10, nikt nie ujrzy tego co zobaczyliśmy dzisiaj my. Po prostu wszystko zarośnie.
Byłoby to wielka szkoda, bo to chyba jedyny taki Kanion w Irlandii...